Ervaringsverhaal
Ervarings
verhaal
Je lichaam vertelt je een verhaal
Marloes (39) werkte in de hulpverlening, maar zit inmiddels al drie jaar thuis door onder andere het uitvallen van haar evenwichtsorgaan. Haar lage belastbaarheid en fysieke klachten maakten herstel jarenlang onmogelijk. Na verschillende behandeltrajecten zonder blijvend resultaat, kwam ze bij MBB Change terecht. Wat volgde was een intensief, maar waardevol traject. Ze ontdekte hoe belangrijkheid het gevoel van veiligheid is voor herstel.
Traumatische ervaring
“Ik een zware periode achter de rug: verschillende operaties en veel verlieservaringen. Rouwen liep in die jaren als een rode draad door mijn leven. Ik stond jarenlang in een overlevingsstand,” vertelt Marloes. “Totdat mijn lichaam het opgaf. Creatief bezig zijn was altijd mijn uitlaatklep – fotografie, keramiek, illustreren etc. Toen ik ziek werd, kon ik niet eens meer een kaartje schrijven. Geluiden, licht, patronen – alles kwam keihard binnen en maakte mij duizelig en uitgeput.”
Het uitvallen van haar gehoor en evenwichtsorgaan, samen met een aanhoudende piep in haar oren, leidde tot twee angstige nachten vol draaiduizeligheid. Ze vertelt: “Ik wist niet wat het was. Het was doodeng en ik werd vreselijk ziek. Het was een traumatische ervaring met veel angst. Daarna herstelde ik maar niet, alles werd juist erger. Het eerste anderhalf jaar was loodzwaar, voor mij én voor de mensen om me heen. Uiteindelijk bleek dat ik Persisterende Positionele Perceptie Duizeligheid (PPPD) heb, wat zorgt voor langdurige draaiduizeligheid.”
Een nieuwe stap
Ze kreeg hulp van diverse professionals, maar de klachten bleven. “De ergotherapeut gaf aan dat de trukendoos leeg was,” vertelt Marloes. “Ze verwees mij door naar MBB Change, omdat ze daar goede ervaringen mee had. Ik zag het in eerste instantie helemaal niet zitten. Twee uur therapie per week leek mij onmogelijk.”
Toch begon ze met een behandeltraject, de aanpak hiervan werd afgestemd op haar belastbaarheid. “Eerst drie kwartier, dan een pauze, en dan weer drie kwartier. Dat was mijn max. Ik moest die dag, en de dag erna, rust houden. Gaandeweg begon ik wel vooruitgang te merken. Iets wat eerst onmogelijk leek, kon met de nodige hulp en aanpassingen toch wel.”
Vertrouwen in het lichaam
“Door het trauma met mijn evenwichtsorgaan was ik de verbinding met mijn lijf helemaal kwijt,” vertelt Marloes. “Dankzij de fijne begeleiding durfde ik langzaam weer verbinding te maken met mijn lichaam. Hierdoor kon ik beter voelen wat ik nodig had, mijn grenzen aangeven en mijn gevoelens toelaten. Dit hielp me om mijn behoeften opnieuw te ontdekken en om naar oude triggers te kijken die ervoor zorgden dat ik bleef overleven vanuit een gevoel van onveiligheid.”
De kracht van veiligheid
Haar grootste eye-opener? “Dat veiligheid een basisvoorwaarde is om ‘gezond’ te kunnen leven, om te herstellen van trauma’s en om patronen uit het verleden te verwerken. Veel oefeningen waren niet nieuw voor mij, maar steeds teruggaan naar de basisbehoefte ‘veiligheid’ maakte het verschil. Ik begon kleine veranderingen te voelen. Ik bleef minder in mijn gedachten hangen en mijn belastbaarheid nam langzaam toe.”
Geen quick-fix
Hoewel Marloes nog niet klachtenvrij is, kijkt ze nu anders naar herstel. “Natuurlijk had ik gehoopt weer te kunnen werken. Maar ik begrijp nu dat het jaren duurt om een zenuwstelsel, dat gewend is aan onveiligheid, opnieuw af te stemmen. Het herstelproces heeft veel geduld, aandacht en oefening nodig.”
Op slechtere dagen wordt ze nog weleens moedeloos en verdrietig. Toch zijn er grote veranderingen zichtbaar. Ze vertelt: “Voorheen lag ik 90% van de tijd in bed, kon ik niet autorijden en durfde ik niet naar buiten. Nu sport ik drie keer per week in mijn eigen tempo en kan ik daarna zelfs nog even boodschappen doen. Daarnaast ben ik net gestart bij een werkervaringsplek voor één uur per week. Als ik dus kijk waar ik vandaan kom, dan heb ik al grote stappen gemaakt.”
Een waardevolle reis
“Ik kijk heel positief terug op het traject,” geeft Marloes aan. “Door het wekelijkse contact bouwde ik een fijne band op met de therapeuten. Hun liefdevolle nabijheid en vertrouwen in mij hielpen me om hoop en zelfvertrouwen te houden tijdens dit pittige herstelproces.”
De duizeligheid is, hoewel nog niet verdwenen, nu minder heftig. Ze vertelt: “Dit komt dankzij het MBB-traject en de ‘balans-bril’ die ik via een optometrist heb gekregen. Prikkelverwerking blijft lastig, dus ik moet goed doseren en blijven voelen wat mijn lijf nodig heeft. Ook hoor ik bijna geen piep meer, behalve als ik ’s avonds meer vermoeid ben, maar dat is niet storend.
Kortom, de intensiteit van mijn klachten is afgenomen, waardoor juist mijn belastbaarheid meer groeit. Mijn zenuwstelsel krijgt steeds vaker de boodschap dat ik veilig ben, dus beetje bij beetje ontspan ik meer en raak ik minder snel overprikkeld dan eerder.”
Haar advies aan anderen: “Blijf niet rondlopen met je klachten, maar verwacht ook geen snelle oplossing. Je lijf vertelt een verhaal. Met de juiste hulp ontdek je wat je nodig hebt om weer in verbinding te komen met je lichaam, emoties en behoeften. Dit is van levensbelang om te herstellen.”
Wegens privacy redenen is er een fictieve naam gebruikt.