-Ze lacht, maar ze huilt-

Daar zit ze dan, een jonge stralende dame. Zelfverzekerd komt ze binnen nadat ik een afspraak met haar heb gemaakt via de telefoon. Nadat we de regel-dingen hebben doorgenomen voor de intake, komt het gesprek langzamerhand op de reden waarom ze hier is. Lichamelijke klachten, klachten die al veel langer bestaan en waaraan ze gewend is geraakt. Maar inmiddels zijn de klachten zodanig aanwezig dat ze de dingen die je doet als je begin 20 bent niet meer kan doen. Op haar werk, dat ze overigens heel erg leuk vindt, kan ze niet meer functioneren zoals ze gewend is van zichzelf. Collega’s die zich gaan afvragen wat er toch met haar aan de hand is nu ze steeds vaker uitvalt. Ook met vriendinnen probeert ze wel leuke dingen te doen, maar ook deze momenten moet ze steeds vaker afzeggen. Vriendinnen die zeggen dat alles wel goed komt, maar waarbij ze zichzelf steeds vaker afvraagt ‘maar hóe dan?!’. Want vanbinnen voelt ze zich helemaal niet zoals ze er vanbuiten uitziet…

Dan volgt een verhaal van een beschadigde vrouw, beschadigd als klein meisje door allerlei situaties in het gezin en op school waarop ze als kleine meid geen invloed had,  maar wel mee had te dealen. Situaties waar ze zich zo goed als mogelijk altijd mee heeft weten te redden, maar nu vastloopt in haar frustratie, verdriet en woede. Woede om wat er allemaal is geweest, maar ook onmacht om nu met de huidige situaties om te gaan en de controle dreigt te verliezen. Frustratie om het verliezen van de controle, die ze altijd en overal had. Verdriet dat ze nu zoveel beperkingen in haar activiteiten heeft, maar ook om het onbegrip vanuit de omgeving. Ze ziet dat iedereen zijn best doet om haar op te vrolijken, maar ze voelt ook de eenzaamheid binnen haar groep vriendinnen en collega’s. Want niemand snapt dat ze van buiten haar best doet om vrolijk te zijn, maar vanbinnen huilt ze, voelt ze zich een eenzaam onzeker meisje.

-Ze lacht, maar ze huilt-

Onder de indruk, dat ben ik nog steeds na het aanhoren en noteren van de levensverhalen van onze cliënten. Maar ook heel erg blij nadat onze cliënten bij het afronden van het traject anders naar zichzelf kijken, het wáárd vinden dat ze er zijn. Voor zichzelf en voor de ander. Telkens komen ze zo anders binnen dan dat ze hier na een traject de deur uitgaan. Wat hebben ze hard gewerkt de maanden dat ze hier zijn en samen met de behandelaren de nodige stappen hebben gezet naar het herstel. Het herstel dat voor elke cliënt weer anders verloopt, maar telkens waardevol is!

Trots ben ik op ons hechte team dat de veiligheid creëert om onze, vaak getraumatiseerde, cliënten uit te nodigen hun kwetsbaarheid te tonen en om vanuit die kwetsbaarheid mooie stappen naar een waarde gericht leven te kunnen maken.

Maar nóg trotser ben ik op de cliënten die deze stappen hebben gezet. Ik zie ze aanvankelijk worstelen, maar uiteindelijk maken ze allemaal de stappen die bij hen passen. Indrukwekkend wat er dan gebeurt met het zelfvertrouwen en zelfbeeld. En daardoor een waardevoller leven kunnen leven waarbij ze zichzelf weer goed voelen, zowel vanbuiten als vanbinnen!

Jeannette Bensink, casemanager

-Empathisch luisteren-

Stilletjes en wat argwanend stapt hij binnen, deze sympathieke man. Door de crisis plots meer thuiswerkend, evenals zijn vrouw en de twee kinderen. En heel erg moe, al jaren zelfs. Zodoende zit hij nu hier, zonder vertrouwen in de zoveelste zorgverlener die nu voor hem zit. 

‘Het voelt als falen’ geeft hij aan. Met ups en downs heeft hij altijd zijn eigen boontjes gedopt. In het grote, drukke gezin waarin hij opgroeide, later als enige van de familie in een verre stad waar hij studeerde en nu met een eigen bedrijf en gezin. Geen prater, wel een denker. Een groot verantwoordelijkheidsgevoel ook. Voor zijn ouders, zijn gezin, zijn bedrijf en vrienden met problemen.

Gedurende ons gesprek blijkt dat hij zich eigenlijk nooit gezien en gehoord heeft gevoeld. Wilde niet in de belangstelling staan, altijd stiller dan de rest, aan het lezen, denken of luisteren naar de ander. 

Aan het eind van de intake zegt hij ‘je bent de eerste zorgverlener die de tijd neemt om naar me te luisteren, zonder in te vullen en zonder vooroordelen. Ik denk dat ik een traject bij MBB Zwolle toch wel als een káns kan zien.’ Zijn ogen staan minder dof dan bij binnenkomst en hij stapt de kamer uit. 

Laten we beginnen met luisteren….

“Je hebt geen ‘echte’ klachten, het zit allemaal tussen je oren”

Hoe cliënten met behulp van een thuiscoach vaardigheden in de praktijk leren toepassen.  

Klachten ervaren zonder medische oorzaak

“Zorgverleners zien cliënten met een (vermoeden van een) somatisch-symptoomstoornis vaak als lastig, ten minste: dat is wat ik vaak hoor”, vertelt Maaren Jansen, thuiscoach bij MBB Zwolle. “Dat is ook begrijpelijk”, vervolgt ze. “Aangezien er vaak geen medisch aanwijsbare oorzaak te vinden is, kunnen ze klachten van een cliënt onvoldoende verklaren. Toch helpt dit hen niet. Onze cliënten horen regelmatig van zorgverleners dat de klachten ‘tussen hun oren zitten’ of ‘wel meevallen’. Hierdoor voelen ze zich onbegrepen en niet serieus genomen.”

Volgens Maaren is het belangrijk dat zorgverleners cliënten helpen om hun klachten te leren begrijpen. “Bij MBB Zwolle nemen we onze cliënten serieus. Hoe verschillend hun klachten ook zijn, ze zijn allemaal onverklaarbaar, houden voor een langere tijd aan en schoppen het leven flink in de war. De oorzaak van de klachten komt in de meeste gevallen door een heftige gebeurtenis uit het verleden. De manier waarop cliënten in het begin met de situatie omgingen werkte toen misschien goed, maar nu niet meer. Wij proberen samen met hen te zoeken naar de oorzaak van de klachten, zodat we deze kunnen veranderen. Zo kunnen we hun klachten verhelpen.”

Gedragsverandering door doelen stellen

De grootste uitdaging voor Maaren is om het gedrag van mensen te veranderen. “In mijn werk ligt de focus van het herstelproces voornamelijk op gedragsverandering. Ik kijk samen met cliënten hoe ze de vaardigheden uit de sessies makkelijker kunnen uitvoeren in hun dagelijks leven”, legt Maaren uit. “Daarvoor kom ik ook bij mensen thuis, want zo heb ik veel meer zicht op hun functioneren. Door middel van gesprekken en oefeningen in de praktijk werk ik samen met cliënten naar het doel dat zij hebben gesteld. Dit is bijvoorbeeld het creëren van een gezonde dagstructuur of het leren aangeven van grenzen.”

“Wanneer ik als thuiscoach bij een behandeling wordt betrokken, is afhankelijk van de hulpvraag en wat er nodig is op sociaal-maatschappelijk vlak”, vertelt Maaren. “Tijdens de behandeling zorg ik dat het probleem van cliënten niet centraal staat, maar kijken we naar de manier waarop ze hiermee omgaan. Vaak is het voldoende dat ik één keer in de twee weken langskom. We kijken dan hoe het met cliënten gaat en hoe ze functioneren in hun dagelijks leven, bijvoorbeeld binnen het gezin, op het werk of op andere sociaal-maatschappelijke vlakken.”

Neem de cliënt serieus

De thuiscoach helpt cliënten met een somatisch-symptoomstoornis dus om de vaardigheden die ze bij de psycholoog en psychomotorische therapeut leren, in te zetten in hun dagelijkse praktijk. Zo komen tijdens een behandeling van MBB Zwolle alle aspecten aan bod: psychologische, lichamelijke en sociale. Volgens Maaren ligt daar de kracht van MBB Zwolle: “We erkennen de klachten van de cliënt. Mijn tip aan alle zorgverleners is om dit ook te doen. Neem de impact die de klachten hebben op het dagelijks functioneren van de cliënt serieus. Alleen zo kunnen we de zorg voor cliënten verbeteren.”

Contact

Wil je meer informatie over de thuiscoach, behandeling of MBB Zwolle? Neem gerust contact met ons op via info@mbbzwolle.nl.